miércoles, 8 de mayo de 2013

Inestabilidad







Me pongo a escribir sobre papel mojado, 
sobre un papel dañado.
Hace varios meses que no me siento a reflexionar 
sobre lo que tengo y lo que me das,
hace una temporada larga que me encuentro ausente. 

Siempre fui aquel que dijo que hay que renovar o morir,
que antes de sentir hay que vivir,
y que siempre hay motivo para reír.

Nunca me preocupó el color de mi sonrisa,
siempre que la tuya estuviese bien,
nunca me paré a limpiar mis zapatillas,
prefiero correr por barro marcado por el tiempo,
que andar por caminos asfaltados con ilusos sueños.

Siempre quise que mi único acompañante fuese mi sombra, 
que lo demás solo iba a ser temporal, 
que más de una temporada está de mas...
creo que hubiese cosido mi sombra con la tuya. 

Estuve para lo bueno y para lo malo,
para lo grande y para lo enano.
Estuve para ti, exclusivamente para ti.

Estuve herido, indeciso,
en las sombras de lo preciso
en los algodones de la duda,
en esta realidad cruda.

Fuimos tanto, y en apenas semanas lo convertiste todo en ceniza.
Que forma más sucia de hacer las cosas, 
que forma más absurda de perder la cabeza por ti.

Lo deje correr un tiempo,
se enfrió tanto que viví sin aliento,
los suspiros de este sentimiento
quedaron muy alejados de lo nuestro.

Llevas meses siendo el último pensamiento de mis días,
años siendo lo mejor y lo peor de mi vida,
horas que penetras en mi como este aire que respiro,
dejando el aroma de tus labios, dejándome perdido.
 
Ya son casi 3 meses de tu adiós,
ni siquiera hemos cruzado una mirada desde entonces.
Todos los despertares te siento cada vez más adentro
nose que coño esta pasando este tiempo...

El tiempo son los sudores de mi cuerpo,
los latidos de mi voz., no las agujas del reloj.
Los momentos posteriores al escuchar el primer te quiero,
la sensación de superioridad, de plenitud, 
la altitud de las sensaciones...

Las vísperas de una ruptura,
los segundos interminables al decir: me tengo que ir.
El cambio de planes, el que dirán, el que será..
Son las hojas del amor las que hace tiempo cayeron, volaron...
Las raíces de esta historia perduran, maduran, asentaron.

Ahora que los metros se han convertido en kilómetros, 
ahora que un barrio nos separa más que nuestro mar.
Ahora que lo que tengo adentro es más tuyo que mio..

Tengo los bolsillos llenos de preguntas a tu corazón,
repletos de sentimientos, repletos de soledades
tal vez miles de reproches, tal vez vacíos de vida.

Quizás estas nubes de primavera me recuerden al comienzo de todo,
las puestas de sol, lo grande que eramos...
Quizás el tiempo que perdí sin estar contigo es el mismo que gasto teniéndote en mi cabeza.
Quizás esta situación ha podido conmigo.

Tal vez despierte día tras día con los ojos cansados,
con el alma rota, pero con esa puta sonrisa.
Me mata pensar que el motivo de tu tristeza fuese sentirte atada a mi, en ningún momento quise poner cuerdas entre los dos.
En ningún momento quise perderte.

La verdad es que te escribiría miles de versos con mi sangre, te describiría con miles de adjetivos vendiendo mi alma, te convencería con miles de argumentos para que te quedases, te haría la mujer más feliz del mundo si lo quisieras, dejaría mil cosas de mi vida sabiendo que estas aquí. 

Tranquila, no te preocupes, no haré ninguna de ellas.

La vida siempre te dará de mas, porque del echarte de menos ya me encargaré yo...

jueves, 21 de abril de 2011



Rozaria lustres estrellas por tu vida,
por morder con mis dientes tu poesía,
por tener entre mis brazos la alegría
que me hace sentir vivo día a día...

lunes, 18 de abril de 2011

Un amor, una vida...





Las palabras son islas
sueltas, vacías...
ya no hay mejorías,
se acabaron las alegrías.

Un amor, una vida,
algo por lo que pasar los días...

Algo cálido...
Que no llama, no...
entra sin apenas estorbar
algo tan plácido, tan relevante
que se funde con el mar.
Tan trascendente, tan importante,
que solo hace que brillar..
.
Pero se puede volver forzado,
efímero... sin apenas recitar
las noches sin amores
cuando vives sin soñar....

Esta sensación de superioridad ante el mundo
esta sensación de saber que me fundo,
se la quedo una mujer,
se fue con ella y dentro de su piel
quedaron todas las formas de ser.


Sentirme viento,
expandiendo sueños,
escribiendo versos,
recitando amores.

lunes, 14 de marzo de 2011

Ponent.






Tot tan present, tot ja passat...
tot tan intens, tot tan amarg...
mentre que els teus llavis dolorosos
deixen d´estar al meu costat.

Deixar-me endur pel vent
i tornar a aquell amor dolent.
Creuar mil·lions de mirades...
maleida ràfega de Ponent.

Aquella que fa tornar,
una vegada i altra, aquest sentiment,
aquella que colpeja els meus cabells
recordanme, día a día, tot el que vam ser.

Pero intente, a poc a poc,
obrir aquets que está tancat,
apartar aquella ràfega a un costat ,
i deixar-ho tot secar...

Tant de temps volent,
tant de temps sense volar,
tant de temps sent,
tant de temps sense oblidar.

Maleida ràfega que seguix actuant....


sábado, 12 de marzo de 2011

Amor propio.








Lo mejor del olvido es el sonido,
el susurro de un alma cansada,
una alma libre que se siente amarrada.
Lo peor de ese sonido, es que no es tu voz.

Esa voz que se siente vacía,
que se siente algo fría,
incluso se apaga con los días,
por la ausencia del primer beso.

Lo mejor de ese primer beso
es el poder tener acceso,
aunque a veces pagues por exceso,
porque a partir de hacerte preso,
ya todos son espesos.

Espesos y algo rutinarios,
que sin apenas pensarlo
la distancia los dejó a un lado,
y ahora solo vale deshacerse del contacto.

Lo mejor de las llamada,
no son las palabras,
si no, el gesto, la mirada
que hay detrás de alguna falda....

Pero a partir de ver volar esa falda,
de dejarlo todo y dar la espalda
al amor, a tu vida, a la pasión,
tu latido solo suena con rencor.

Los sombríos latidos del Sol,
que palpitan, día tras día, dándonos la vida,
y mas de uno se pregunta ¿Quién soy?
Sin apenas alejarse de las vías..

Y es que a veces antes de encontrarse,
entre trenes y trenes, hay que perderse
dejar tu alma a un lado y vivir tu presente,
esperando a que el amor propio despierte.